گسترش دامنه فقر و بیکاری و اوضاع ناگوار خانواده‌ها در بادغیس؛ محمد ابراهیم:”توانایی تامین غذای شب و روز را ندارم”
فقر و بیکاری سبب شده تا بسیاری از خانواده‌ها در بادغیس از تامین غذای شب و روز شان کوتاه بیایند و برخی اوقات غذای برای سیر کردن شکم‌های گرسنه‌ی شان نداشته باشند.
با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان و بلند بودن بهای مواد اولیه خوراکی در بازار، این معضل بیشتر به چشم میخورد و دامن‌گیر کسانی شده که درآمد چندانی ندارند.
محمد ابراهیم ۶۰ ساله که اکنون سرپرستی خانواده هفت نفری را به عهده دارد با خسته‌گی فراوان در یکی از جاده‌های شهر قلعهنو انتظار کار را می‌کشد.
او باشندهی ناحیه چهارم شهر قلعهنو مرکز ولایت بادغیس است که از چالش‌های روزگار به تنگ آمده و داستان‌های تلخ را بازگو میکند.
وی از ده سال به اینسو در جاده‌های شهر کراچی دارد و با انتقال اجناس و کالا از یک محل به محل دیگر کمترین کرایه را می‌گیرد.
او که اکنون از بام تا شام با کراچی دستی و دهان بسته روزه داری در جاده‌های شهر برای کسب کمترین درآمد در گردش است اما گاهی اوقات بخت او را یاری نکرده و کار برایش پیدا نمیشود.
این مرد میگوید: از صبح تا شام فقط موفق می‌شود که ۵۰ تا ۱۰۰ افغانی عاید روزانه داشته باشد.
وی می افزاید که: با این مبلغ ناچیز درآمد، و درعین زمان هزینه‌های بلند مواد خوراکی، توانایی تامین مخارج خانواده و غذای شب و روز را ندارد.
ابراهیم تصریح میکند:”هیچ چیزی در خانه برای مصرف ندارم در ماه مبارک رمضان بعضی شب‌ها و سحری گرسنه سپری می‌شود و یاهم غذای ما نان خشک با چای است”.
موصوف همچنان قیمت مواد اولیه را در بازار گزاف توصیف میکند و اضافه میکند که بنابه نبود کار و درآمد پایین توان خرید آن را نداشته و اکثر مواد مصرفی را وام می‌گیرد.
نامبرده تاکید دارد که:”خواست من از تجار، نهادها و حکومت این است که دست فقرا را بگیرند تا آنها ایام را به گرسنه‌گی سپری نکنند”.
دغدغه محمد ابراهیم در این جا و تنها بر تامین مخارج خانواده خلاصه نمیشود بلکه او درکنار تامین مصارف روزگار خود و اعضای فامیل اش، هر ماه باید یک‌هزار و پنج‌صد افغانی کرایه حویلی بپردازد.
نه تنها محمد ابراهیم، بلکه هزاران خانواده شبیه او و فامیل اش در بادغیس هستند که نگران بدست آوردن نان شب و روز، آیندهی ناروشن و سرنوشت دشوار شان استند.
درحالی از فقر و گرسنه‌گی و نیز نبود کار نگرانی می‌شود که روند کمک رسانی از سوی نهادهای داخلی و بین المللی جریان داشته و میلیون‌ها دالر در این زمینه به مصرف رسیده است.
روند کمک رسانی نهادهای امداد رسان در ولایت بادغیس نیز طوری است که هرچند مواد از سوی آنها به برخی خانواده‌های تنگ‌دست توزیع می‌شود اما گفته می‌شود برخی از “اربابان” محل و روئسای شورا‌ها این مواد را برای تمامی خانواده‌ها توزیع می‌کنند روندِ که سبب می‌شود تا برای افراد نیازمند کمترین کمک صورت گیرد.
این درحالیست که سازمان ملل پیش از این گفته است که ۹۵ درصد از مردم افغانستان غذای کافی برای مصرف ندارند.
به گفتهی سازمان ملل متحد نُه میلیون از شهروندان افغانستان هم اکنون در معرض خطر گرسنه‌گی و قحطی قرار دارند.