دهم جون، برابر با روز جهانی صنایع دستی؛ فرصتی است برای پاس داشت هنرها و مهارت‌های بومی که ریشه در فرهنگ جوامع دارند. به همین مناسبت، شماری از صنعت‌گران در ولایت بادغیس با ابراز نگرانی از نبود بازار و حمایت‌های لازم، خواهان توجه بیشتر نهادهای ملی و بین‌المللی در این حوزه شدند. مریم، یک تن […]
دهم جون، برابر با روز جهانی صنایع دستی؛ فرصتی است برای پاس داشت هنرها و مهارت‌های بومی که ریشه در فرهنگ جوامع دارند.
به همین مناسبت، شماری از صنعت‌گران در ولایت بادغیس با ابراز نگرانی از نبود بازار و حمایت‌های لازم، خواهان توجه بیشتر نهادهای ملی و بین‌المللی در این حوزه شدند.
مریم، یک تن از بانوان صنعت‌گر در بادغیس که، بیش از ده سال در زمینه گل‌دوزی فعالیت دارد، می‌گوید: «با وجود تجربه و تلاش برای معرفی طرح‌های نو؛ اما بازار مناسبی برای فروش محصولاتم وجود ندارد.»
به گفته‌ی او، نبود بازار مناسب، عدم موجودیت نمایشگاه‌های دایمی و مشکلات اقتصادی؛ باعث شده‌اند تا هنر او کمتر به چشم بیاید و نتواند منبع درآمد پایداری برای او و خانواده‌اش فراهم کند.
مریم تأکید می‌کند که:”اگر حمایت دوام‌دار صورت گیرد، از یک طرف ما زنان توانمند می‌شویم و از طرف دیگر صنایع دستی به عنوان سرمایه ملی حفظ خواهد شد.”
زینب، یکی دیگر از بانوان صنعت‌گر در بادغیس می‌گوید:”صنایع دستی می‌تواند بستر کلان اشتغال‌زایی را برای زنان و دختران فراهم کند اما بدون آموزش‌های معیاری و دسترسی به بازارهای داخلی و خارجی، این توانایی را دست نخورده باقی می‌گذارد.
در همین حال اما مسوولان محلی در بادغیس مدعی اند که: برنامه‌هایی برای حمایت از صنعت‌گران، به ویژه زنان در دستور کار دارند.
جلال‌الدین حقانی، رئیس صنعت و تجارت بادغیس خاطر نشان می‌سازد که:”ما برای فراهم‌سازی زمینه‌های آموزش، برگزاری نمایشگاه و اتصال صنعت‌گران به بازارهای تجاری تلاش کرده‌ایم و این روند ادامه خواهد یافت.”
بر اساس آمارهای ریاست صنعت و تجارت بادغیس، بیش از ۱۵۰۰ تن از زنان در این ولایت، به صنایع دستی مشغول هستند.
از سوی دیگر، وزارت صنعت و تجارت حکومت سرپرست نیز از حمایت‌های گسترده خود از این بخش خبر می‌دهد.
عبدالسلام جواد، سخنگوی این وزارت، می‌گوید:”در سال گذشته ۵۰ نمایشگاه صنایع دستی برگزار شده که ۱۲ مورد آن در بیرون از کشور بوده و امسال نیز برنامه‌های مشابه در نظر است که صنعت‌گران کشور در آن مشارکت خواهند داشت.”
صنایع دستی نه تنها بازتابی از فرهنگ و هویت مردم افغانستان است، بلکه می‌تواند به عنوان ابزار توانمندسازی زنان و توسعه اقتصادی پایدار، نقش کلیدی ایفا کند.
این در حالی است که با فروپاشی نظام جمهوری اسلامی، اغلب دختران و زنان کشور خانه نشین شده و عمدتاً به قالین بافی، گل دوزی، خامک دوزی، دامداری و کشاورزی روی آوردند.
